"Wie is er weleens op safari geweest?" In de eerste groep met jongere kinderen gaan er veel vingers in de lucht. Natuurlijk zijn ze bijna allemaal weleens in Safaripark Beekse Bergen geweest! En meteen maken we met die woorden een ritme.

Kom, ga maar mee [rust] / naar de Beekse Bergen.

Na een paar keer oefenen gaat het steeds beter. De eerste paar rondjes staan nog veel in het teken van samen starten, samen stoppen en het leren spelen met de woorden mee. De rust na de eerste zin krijgen ze nu ook door. En dán is het tijd om de wilde dieren los te laten op dit muzikale uurtje. De wilde dieren vliegen je om de oren. Eén kind komt met een chimpansee, dat nog moeilijk uit te spreken woord. Het wordt steevast ''sjimpansjee', maar na een paar rondjes gaat ook dat al beter.

Kom, ga maar mee [rust] / naar de Beekse Bergen / naar de chimpansee [rust] en de giraf [rust].

Intussen draait mijn brein op volle toeren om een aantal andere dieren op ritme te zetten en stijgt het enthousiasme in de groep zodanig dat het tijd wordt om een nachtelijke rust in het park te doen neerdalen. De dieren zijn stil. De kinderen zijn stil. Een enkel instrumentje draait zich nog wat om in zijn slaap. Toen werd het ochtend en werden de dieren langzaam wakker. Ze begonnen wat te sluipen en de kinderen mochten even achter me aan sluipen. Terug op de gymbankjes sluipen veertien paar handen over trommels en andere instrumenten."Stop!" zegt Koning Leeuw. "Boem" dirigeer ik de trommelaars, "tsjak", "tjsiek", "tik" of "klak" klinkt het op andere instrumenten. "Ik geloof dat de oppassers eraan komen! En dat betekent: ontbijten!!!"

Een nieuw ritmemoment: hap, hap, hap [rust] - vier keer. Dan natuurlijk weer een mooie stilte met zijn allen. Zonder dat ze er erg in hebben, zijn de kinderen nu bezig met dynamiek. Na het ontbijt hebben de dieren volop energie om te rennen. Ha, eindelijk: de kinderen kunnen nu ongeremd en ongetemd lawaai maken met de instrumenten. Een georganiseerde chaos. We gaan nog eens terug naar het begin van het verhaal en spelen het helemaal tot en met de chaos.

"Stop!" roept Koning Leeuw wederom. Hij kondigt aan dat er vandaag een bus met kinderen komt. En aan de kinderen van deze groep vraagt hij wat we ermee zullen doen. "Laten schrikken!" roepen er een paar. Hoe? Er komen een paar kreten: Boe! Grrr! Groaaarrrr! Een ander kind zegt: "En trommelen!" Goed, dan wordt dan BOEM. Nu hebben we mooi vier woorden en vier tellen. De eerste drie woorden worden uitgesproken en pas bij BOEM spelen we. Dat is ook nog even oefenen, want ze zijn inmiddels zó gewend aan het spelen van elk woord, dat je hun hersens bijna hoort kraken. Maar ze snappen het. Dit doen we ook vier keer.

De muziekkinderen bedenken dan dat de safarikinderen bukken en roepen: "Help! Wij willen weg!" We hebben wéér een gevarieerde maat: [beweging:] buk - [roepen:] help! - [trommelen:] wij willen weg! Uiteraard gaat dat niet zomaar: er springt een tijger voor de bus. We trommelen: SRPING! en laten de motor even ronken [roffelen]. De bus kan niet verder, maar een van de slimmerikjes zegt dat de bus achteruit gaat. De chauffeur zet 'm in zijn achteruit en we trommelen: KLIK. Nog meer tromgeroffel van het motorgeluid. Nog een KLIK en nu vol gas vooruit, op naar de uitgang! Pffff, gelukkig de kinderen zijn veilig aangekomen en kunnen weer opgelucht naar huis.

We hebben nog een paar doorschuifrondjes te gaan, dus kunnen we de nieuwste stukjes van het verhaal nog een paar keer oefenen. Het laatste rondje doen we het hele verhaal en dan is de workshop klaar, min of meer op tijd. Drie Brabantse kwartiertjes zijn voorbij gevlogen!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

"Hoi Deb, ik heb iets zonder overleg gedaan," klonk er op mijn spreekpost. Mijn gitaarmaatje had een klein optreden geregeld in de Bruine Pij. Ik had niet verwacht dat ik dit jaar iets zou doen tijdens de St. Jans Blues Kroegentocht. Een aangename verrassing en ik kon! Nee, het was niet akoestisch, zoals je zou verwachten. De kroegbaas wilde nu héél graag een elektrisch duo!

In verband met een slimme logistiek, d.w.z. snel kunnen afbreken zodat de volgende band op tijd klaarstond, speelden we zonder drummer. En leer mij gitaristen kennen: zodra ze loos gaan en expressief gaan soleren, moet je als bassist-zonder-drummer je eigen drummer zijn. Als bassist ben je instrumentaal verwant aan de gitarist, maar tegelijkertijd ritmisch met de drums verbonden. Laat ik me meeslepen met de gitaarsolo, dan is de boel reddeloos verloren. Het is te vergelijken met meerstemmig zingen: je moet met je oren op twee plaatsen tegelijk aanwezig zijn, in de juiste verhouding - je muzikale omgeving in de gaten houden en tegelijk bij jezelf blijven.

Rrrrring, telefoon! Ha, of ik in de kerstvakantie percussieworkshops kan geven. Ja, dan kan ik. Kinderen uit diverse bso's in de wijk komen naar die ene bso en naar 'mijn' lokaal. En instrumenten worden geregeld. Fijn! Die dag zijn er tal van activiteiten. Thema: kunst en cultuur. Of ik daar iets mee kan? Natúúrlijk! Wat precies, dat zie ik later wel; ik heb nog genoeg incubatietijd.

Gedurende een aantal weken weet ik het nog niet en diezelfde week weet ik het ineens: start en eindig workshop met muziekinstrumentenstilleven! Zo gezegd, zo gedaan. Ik begin met een kleine kunstbeschouwing. En ja, in elke groep zitten er wel kinderen die iets zinnigs over kunst kunnen zeggen en zelfs weten wat een stilleven is. Ik nodig ze uit om op een 'andere' manier naar dingen te kijken en om tegen het einde van de workshop met de groep een stilleven te maken. In die tussentijd willen ze zeker trommelen??? "Jaaaaa!" We hebben een stuk of vijf trommels en gemiddeld vijftien kinderen per groep. Voor de rest een keur aan kleine instrumenten.

Tijd voor mijn one-liner: "Goed, ik-deel-nu-de-instrumenten-uit-je-kunt-niet-kiezen." Maar maak je geen zorgen, straks heeft iedereen wel een of meermalen getrommeld, want na elk rondje spelen, schuif je je instrument door naar je buurman of buurvrouw. Wat ben ik blij dat ik jaren geleden het instrumentenrondje heb bedacht. Of ik er de uitvinder ben, kan ik niet zeggen, maar in mijn biotoop had ik het nog niet gezien.

Voor de culturele component had ik van de week bedacht om mijn Percussieworkshop met het Verhaal van Kameeltje te geven. Dat was al een tijdje geleden. Cultuur: die van de verhalenvertellers. Onwillekeurig denk ik aan een paar van mijn Indische Ooms (alle generatiegenoten van vader en echte ooms zijn ooms) die elkaar zo heerlijk de loef konden en kunnen afsteken met hun sterke verhalen. Na een aantal rondjes spelen heeft zich het hele verhaal ontvouwen. En passant en ongemerkt leren ze tal van nuttige zaken tijdens het musiceren. Dit is edutainment, ik zie lachende gezichten en ik voel het mijne. Dankzij de kinderen weet ik nu ook wáár ons Kameeltje zo mee aan het sjouwen is.

Jaaaa, hoe gaat zo'n workshop? Je snapt natuurlijk dat ik 'm niet zomaar ga weggeven. Het kán wel, maar dat is een hoop geschrijf. En ook al zou ik daar zin in hebben en ook al zou je 'm zo overnemen, niemand kan 'm natuurlijk zoals ik!

Op de foto's: helaas geen kinderen. Privacy, hè. Maar wel twee van onze stillevens als stille getuigen van kunstzinnige momenten met kinderen. Mooi vind ik hoe sommigen uit zichzelf anders naar dingen kunnen kijken en er hun eigen verhaal bij bedenken.