Rrrrring, telefoon! Ha, of ik in de kerstvakantie percussieworkshops kan geven. Ja, dan kan ik. Kinderen uit diverse bso's in de wijk komen naar die ene bso en naar 'mijn' lokaal. En instrumenten worden geregeld. Fijn! Die dag zijn er tal van activiteiten. Thema: kunst en cultuur. Of ik daar iets mee kan? Natúúrlijk! Wat precies, dat zie ik later wel; ik heb nog genoeg incubatietijd.

Gedurende een aantal weken weet ik het nog niet en diezelfde week weet ik het ineens: start en eindig workshop met muziekinstrumentenstilleven! Zo gezegd, zo gedaan. Ik begin met een kleine kunstbeschouwing. En ja, in elke groep zitten er wel kinderen die iets zinnigs over kunst kunnen zeggen en zelfs weten wat een stilleven is. Ik nodig ze uit om op een 'andere' manier naar dingen te kijken en om tegen het einde van de workshop met de groep een stilleven te maken. In die tussentijd willen ze zeker trommelen??? "Jaaaaa!" We hebben een stuk of vijf trommels en gemiddeld vijftien kinderen per groep. Voor de rest een keur aan kleine instrumenten.

Tijd voor mijn one-liner: "Goed, ik-deel-nu-de-instrumenten-uit-je-kunt-niet-kiezen." Maar maak je geen zorgen, straks heeft iedereen wel een of meermalen getrommeld, want na elk rondje spelen, schuif je je instrument door naar je buurman of buurvrouw. Wat ben ik blij dat ik jaren geleden het instrumentenrondje heb bedacht. Of ik er de uitvinder ben, kan ik niet zeggen, maar in mijn biotoop had ik het nog niet gezien.

Voor de culturele component had ik van de week bedacht om mijn Percussieworkshop met het Verhaal van Kameeltje te geven. Dat was al een tijdje geleden. Cultuur: die van de verhalenvertellers. Onwillekeurig denk ik aan een paar van mijn Indische Ooms (alle generatiegenoten van vader en echte ooms zijn ooms) die elkaar zo heerlijk de loef konden en kunnen afsteken met hun sterke verhalen. Na een aantal rondjes spelen heeft zich het hele verhaal ontvouwen. En passant en ongemerkt leren ze tal van nuttige zaken tijdens het musiceren. Dit is edutainment, ik zie lachende gezichten en ik voel het mijne. Dankzij de kinderen weet ik nu ook wáár ons Kameeltje zo mee aan het sjouwen is.

Jaaaa, hoe gaat zo'n workshop? Je snapt natuurlijk dat ik 'm niet zomaar ga weggeven. Het kán wel, maar dat is een hoop geschrijf. En ook al zou ik daar zin in hebben en ook al zou je 'm zo overnemen, niemand kan 'm natuurlijk zoals ik!

Op de foto's: helaas geen kinderen. Privacy, hè. Maar wel twee van onze stillevens als stille getuigen van kunstzinnige momenten met kinderen. Mooi vind ik hoe sommigen uit zichzelf anders naar dingen kunnen kijken en er hun eigen verhaal bij bedenken.